Kafamın içi pazar yeri diyerek başladım güne…
Sonra yalnızlıktan ne kadar korkuyoruz da onlarca tezgâh kuruyoruz diye düşündüm. Her birinde başka bir yaşanmışlık, bir hayal, bir kaybediş sergiliyoruz ve satıyoruz. Böyle mi kurtulmaya çalışıyoruz içinde bulunduğumuz durumlardan ya da gereksiz dramalar ile orta yerine sıçıyor muyuz hayatımızın?
Bir tezgâhtan diğerine geçiyoruz, hangi tezgahta ucuzsa hayalimiz, hangisi daha taze görünüyorsa onu seçip koyuyoruz pazar arabasına. Aslında hepimiz tek tek bıktık hayal alıp satmaktan. Her birimiz bağırıyoruz ‘koş abla en güzel hayaller burada!’
O zaman başka bir tezgahta pardon başka bir hayalde ağlamak üzere…
