Bilmiyorum ama anımsamak artık acı veriyor bana, izlediğim filmler, okuduğum kitaplar, öptüğüm kadınlar artık zevk vermiyor. Mutluluk bile hissettirmiyorlar bana. Eskiden en çok zevk aldığım şeyler şimdi nefret edilesi değilde…

Nasıldır ya… Sabahın köründe yaşadıklarımı bana hissettirecek kadını dinlemek, Sanki sanki yanımda bana şarkı söylüyor, Bu kadar içten, Bu kadar temiz, Bu kadar güzel. Nasıl yani? Harika değil mi sence?…

Dünya şimdiler de kin bulutlarının etkisinde, gözyaşları ile sağanak yağmur altındadır, Sevginize sıkıca sarılıp, nefret depremlerinden etkilenmemek için inanç mağaralarına saklanın. Tüm dünya amaçlı ve amaçsız yok olduktan sonra tekrar…

Sanki yarım bırakılmış cheesecake gibiydi… Sen giderken ardından bakmam gibi. Neyim nasılım ne düşünüyorum? Bilmiyordum sadece sen gidiyordun hem de en sevdiğimiz, yani bizim şarkımız çalarken… Gitme diye bağıramadım, kollarından…

Huzur huzursuz durumdadır, geceleri kar bekleyen camlardan bakmak gibidir, sokak lambalarının insanlara bakışı ve yıldızlar milyonlarca öteden insanların yaptığı tüm şuursuzluklara gülüp yok olmayı diliyorlar Tanrıdan. Bir delinin kalbi parmaklara…

Bu gece kanla karışık bir yağmurla yıkıyor, arındırmaya çalışıyor beni gökyüzüm… Tek başıma ıslanıyorum bu gece… Gözlerimde yaş bitmiş sadece kan damlıyor… Her damlanın içinde cezamın sebebini arar oldum ama…

Kol saatim zamanımı göstermiş yine. Yine gitme vaktiymiş senden. Nefret edilesi bir zaman döngüsünün içinde sadece sensizlikle sıkışıp kalmak, yaşamak ve ölmek istiyorum. Aynı ilk günkü gibi olsun istiyorum 70…

Düşüncelerin yine beynimden saçmalayarak aktığı saatlerin tam ortasındayım. İnsanların o masum yüzlerinin ardında sakladığı tüm şeytanlıkları kalplerinin ortasında görebiliyorum. Neden bilmiyorum ama hissedebiliyorum. Aslında manyak ya da kâhin falan değilim.…

Hayatlarımız ne garip, bir şeyleri yapabilmek adına harcadığımız yıllarımız birkaç dakika içerisinde yok olabiliyor. + Hayat ne kadar zor. + Hayat ne kadar acımasız. İlk defa ağustos ayını bu kadar…