Haşmet Ateşer/
Boşluğa sarılıp, tavanı seyrederken,
Sanki kollarımdasın gibi,
Saçlarını okşayıp, kokunu içime çektim,
Gökyüzünü falan hayal etmedim,
Uyumadım, rüya görmedim.
Durdum,
Koca bir boşluğun içinde yapayalnız durdum.
Sana sarıldığım son anı hayal ederken,
Serseri bir martının geceyi yaran çığlığıyla irkildim.
Kimin, kimsen var mı?
Sessizlik mi üzdü seni, yalnızlık mı yordu,
Belki de çığlığın ışıksızlığa.
Karanlık ya da öyle mi?
Hani şu gün doğmadan önce gecenin en keskin olduğu.
Bir an önce terk etsin ikimizi.
@hasmetateser
