KubraE

Dünyadan uzakmış kadar ıssız, sessiz. Yapayalnız kalmış hissini iliklerine kadar hissettirecek derecede karanlık. Yalnız yıldızlar ve ben! Kendimi dinliyorum, okuyorum; tanımaya çalışıyorum. Hayat bir roman gibi, hikayeler yazıp duruyoruz kendimize.…

Kelimeler boğazımda düğümleniyor.. Anlam veremiyorum bazı şeylere.. Sanki ne desem, ne düşünsem boş, anlayamıyorum! Ben, hayatı öylece yaşamaya çalışırken nasıl oluyor da her şey sarpa sarıyor aklım almıyor bir türlü!…

İnsan ne acayip! Kendini tanıdığını zannederken hiç tanıyamıyor aslında.. Dışardan bambaşka görünüyorken aynadaki aksini bambaşka görüyor. Aradaki farkları bilememek ne üzücü oysaki.. Hani diyorlar ya ‘bi öldüğünde öldüğünü bilmezsin bir…

Hayat nasıl bir yolculuk? Biz neresindeyiz? Hatta tam da kendi hayatımızın neresindeyiz? Yaşıyor muyuz yoksa sadece nefes almaktan ibaret mi?! Hissettiklerimiz.. Neredeler? Sorguluyorum artık; yaşadığım ne varsa ne kadar gerçek…