Bir cinayetin ilk cümlesi.

Biri konuşsa kıyamet kopacak ve ben çığlığımca ağlayacağım. Biri konuşsun, konuşsun hemen biri, yoksa kendimi vuracağım.
Kendimi bi bıraksam sana varacağım.
Bir cinayetin ilk cümlesiydi: “Seni” / “Seviyorum” ve ben sırf bu yüzden öldüm.
Bir hikaye anlatacaktım size hepimiz hakkında.. Nasıl anlatacağımı bilemedim bende anlatmaya sonundan başladım. Çünkü hikayenin hüznü sonundadır. Öyle demişti tanıdığım bir adam. Ya öyle bir hikaye hiç yaşanmadı ya da ben hiç tanımadım öyle bir adamı.
Bir hikaye anlatacaktım sonu başlangıcıydı. Her şey yaşandı ve biz hiç tanışmadık. Her şey söylendi biz hiç konuşmadık.
Diyorum ya biri konuşsa kıyamet kopacak, ama o ben olmayacağım. Susuyorum olduğum yerde
Sus-Su-S..
Susmak bir çok şeydir aslında bakmayın yazılar yazdığımıza
Yalvarıyorum biri konuşsun hemen yoksa rüzgara karşı duracağım. Gökyüzü dökecek üzerime rahmetini bir ağaç gibi yeşereceğim. O zaman dağlar da yeşerecek şairi haklı çıkaracağız. Çünkü bir şair diyorsa şiirdir.
Ve bir şiir ancak haklı çıktığında güzeldir.
Söylediğiniz yalanlara inanmaya o kadar çok ihtiyacımız vardı ki.. siz söylemeseydiniz bile biz söylemişsiniz gibi yapacak ve bir zambak küçücük saksıda nasıl boy verirse öyle inanacaktık açmaya..
Bak diyorum konuşsun biri yoksa kıyameti ben koparacağım.
Gidilecek tüm yollar yürünmüş, söylenecek tüm sözler kusulmuş ve kazanılacak tüm savaşlar kaybedilmişse gönül rahatlığıyla yaşadım diyebilirsiniz. Tüm hayatınız boyunca sormanız gereken asıl soru:
Bir ihtimaliniz daha olsa o da ölmek mi derdiniz?
Bazen durup kendimle kendim ve hepimiz hakkında konuşuyorum kendimiz olmamak için. Diyorum ki bana: “S.kt.r et aşk zaten iki kişilik yalnızlıkmış.”
Gülüyor ben bana, “Aşktan bi b.k anladığın yok.” diyor.
Zoruma gidiyor oysa herkes kendince sever bir diğerini. Sahi öyle değil mi?
Kendimle kendim ve hepimiz hakkında konuşmak yersiz ve birazda edepsiz oluyor. Madem öyle
Diyorum ki şu biri konuşabilir mi artık!
Biraz uykum geldi biraz da itiraf edesim, hayır! katil ben değilim.
Aslında bu yazı yırtılmak için yazıldı çok da önemsemeyiniz. Ama yine de kara tahtaya beyaz tebeşirle yazıyorum, Önemseyenler (Altını çiz) : Sade ve sadece bekleyenler o da çarşamba günleri.
Kara tahtaya yazılanın aslını tüm çocuklar bilir: konuşanlar. – DUR!
Konuşanlar demişken, biri de çıkıp artık ko-nu-şa-bi-lir-miii!
Bir tek dileğim var o da unutmayın, hatırlayın ve ezberleyin:
Bir cinayetin ilk cümlesiydi: “Seni” – “Seviyorum”
Ve ilk canı böyle aldı Azrail.