Hangi dile çevirsek şimdi…

Benim bütün dengem bozuldu yeniden.
Zihnim kelimelerle dolu çok uzun zamandır. Kelimeler birbirinin üstünden atlayıp oyun oynuyorlar benimle.
Bunu anneme söylediğimde annem bana “yaz” dedi..
Zihnim Eylül’ünün 22’sine gitti.
Galata Kulesi’nin tepesindeydim. Defterimden bir sayfa kopardım
“Hangi dile çevirsek şimdi eksik kalıyor, Ah diyorum öyleyse Aah!”
…yazdım.
Sonra kağıdı bir turna kuşu yapıp İstanbul’a bıraktım.
Bedri Rahmi bilse hikayemi “Kız Kulesi’ne bıraktı” derdi. Bana sorsan belki biri bulursa okurdu. O kadar.
Hezarfen’i düşündükçe ayakları yere basan insanlardan nefret ettim.
Bağzı şeyleri bilmek gerekir.
Mesela bir yolda yürürken yalnız kalabilir insan. Yol hem yalnızlığı öğretir hem de büyütür seni. Kimileri geride kalır beklemek adına, kimileri de beraber yürür seninle.
Hayat üç duraktan ibaretse geçmiş uzun bir bekleyiştir. Geleceği anlamaya çalışmaksa yorucu.
Bazen sadece s.ktir etmek gerekir. boş vermek de diyebilirdim. Bu beni daha az edepsiz kılmaz ama.
Muhtemelen cehenneme gideceğim bu hayatta yapılmaması emredilen ne varsa yaptım. Tüm yanlış yolları yürüdüm mesela. Ve acıyı adabıyla çektim.
Hallacı Mansur beni görse, “Cehennem acı çektiğiniz yer değil, acı çektiğinizi kimsenin duymadığı yerdir.” derdi.
Ben Hallacı Mansur’u görsem, “Çok fazla olmazsam seni bir kere öpebilir miyim?” derdim.
Yollar kadar önemliydi trenler.
Trenler oldukça yol da umut da aşk da var demekti çünkü.
Siz hiç açık tren kapısından sarktınız mı?
O kapıdan sarkmanın bir kez olsun rüzgara yüzünü vermeyen insanlar anlayamaz.
İtelediğiniz, nıç nıçladığınız o çocukların hayata karşı duruşudur aslında açık tren kapıları.
Bazen geriye dönüp bakarsınız. Peki ya neden ? Geçmişteki sizi görmek için mi bakarsınız ? yoksa geride kalanı mı merak edersiniz?
Bazen arayasınız gelir telefonu kapatırsınız, yazasınız gelir – vazgeçersiniz.
Çünkü beklemek de yürümek kadar önemlidir…