Söylenecek sözlerimiz mi bitti yoksa konuşmaktan mı sıkıldık. Dünya var olduğundan beri birbirimize derdimizi anlatmaya çalışıyoruz. Eskiden dinler ve anlardık birbirimizi artık dinlemeden sadece kafa sallıyoruz. Dudaklarımızdan dökülen bir iki sözü alıp sadece onun üzerine yorum yapıyoruz sadece. Konu neydi, az önce neyi paylaştık hiçbirisi önemli değil. Sadece sözcüklerin içerisinde bizim ilgimizi çeken, kendimizden bulduğumuz kelimeler önemli sadece. Sözcükleri iyi azaltıp Ağırlığı resimlere de bıraktık ya. Fotoğrafın gücünü artırıp sanal gerçeklik içerisinde birbirimize en güzel, en beğenileceğini sandığımız ortamları hazırlıyoruz. Bir daha hatırlamayacağımız tatil resimlerini çekip, onları hafıza kartlarının içerisinde saklamak en büyük hazinemiz. Kitapların gücü vardı eskiden. Okuduğumuz cümlelerden kurduğumuz iskambilden kuleler. Hayal güçlerimiz. Okuduğumuz roman kahramanlarının hayalleri. Aşklarımız, kahramanlıklarımız… Her yazdığım yazı mazi kalbimde bir yara misali geçmişi yad etmeye başladı. Ya yaşlanmaya başladım yada artık yorulmaya şu hayatta. Elbette geçmişle yaşanmayacak bir ömrün içerisindeyiz ama, dün bugünden daha iyiyse neden –mış gibi hayata devam edeyim ki.
Sözler her zaman sihirdir. Kelimelerin gücü muhteşemdir. Ancak söylenen sözden çok anlayanlarla dolu olan bir dünyada sihir seyirciyi esir alır. Zati Sungur sahnede kaç tane tavşan çıkartırsa çıkartsın seyirci anlamazsa laf-ü güzaftır sadece hayat. Hayata anlam katan paylaşmaktır sadece. Yoksa kafa sallayan şeyleri arabaların üstünde süs olarak da görürsün.
https://www.youtube.com/watch?v=Yh64FFaKW24
