Hani içerisinde rüyanın dersiniz ya kendi kendinize “bu gerçek değil, bu rüya, uyanmalıyım!” bugünlerde nefes aldığım her saniye bunu yaşıyorum, “uyanmalıyım!”
Sanki yaşadığım hayat bana ait değilmiş gibi, ben yoldan geçerken tutup kolumdan biri, “5 dakika yerime bakar mısın?” demiş gibi. Sohbetin seni sıktığı noktada gözlerinin boşlukta kaybolup gitmesi gibi.
Nasıl bir şey bilmem anlatamıyorum da belki..
Ben bi’ seferinde ölmüştüm.
Küllerimden doğmaya zorladılar beni bir anka kuşu gibi, beceremedim. Öldüğüm yerde ne zamandır bekliyorum, bilmiyorum. Düzenli olarak aynı saatte aynı yerde olmaya özen gösteriyorum. Dakikaları tutturamıyorum ama problem değil. Zaten beklediğim yerde beklentilerim gerçekleşseydi bu adil olmazdı.
Hem unutmayınız ki; bir gün biri karşınıza çıkıp size adaletten bahsedecek olursa tek yapmanız gereken onun beynini havaya uçurmak olacaktır. Çünkü bu dünyada adalet kelimesine yer yoktur baylar.
Geçenlerde canım çok sıkılıyordu ve onu aradım gelirken bira almasını söyledim. Ayık kafayla konuşulmayacak bazı gerçekler vardır.
Ben ona aklımın ucundan geçen her şeyi anlatıyordum, en ince kıvrımına kadar, beynimin kıvrımlarını kelimelere karıştırıyordum, kelimeler o kıvrımlardan çıkıp onun kulaklarında birer uğultuya dönüşüyordu. Onca çok anlattım ki kelimeler bittiğinde ve anlatacak bir hikâyem kalmadığında bana baktı:
“Bi’ bira daha içer misin?” dedi.
Benim bütün bu b.ktan hikayem bi’ bira daha içmek içindi.
Kalktım ayağa olduğum yerden koşmaya başladım, koşarak ulaşılmayacak hiçbir yer yok ona da söyledim.
Bu hikâye hatırına madem koştum bi’ bira daha içelim, giderken kapıyı kapatma ışıklar sönmesin.
Uyku arasında söylenmiştir önemsemeyiniz.
