Her gecenin bir sabahı vardır diye beylik bir laf vardır. Ama şafak vakti bir türlü gelmiyorsa, içindeki duygular seni kurtçuklar misali yemeğe başlıyorsa, içten içe düşünmeye başlarsın sadece.
Gözümü açtığımda tekrar aynı ışığı görebilecek miyim?
Aynı semaya bakıp, nefesimi ciğerlerime çektiğimde içimde hangi duygular olacak bu sefer?
Düştüğüm yerden bu sefer nasıl kalkabilirim?
El yordamıyla ışığın düğmesini bulmaya çalıştığın zaman gibi, içindeki sesi dinlersin sana çıkış yolunu göstersin diye. Ses gelmezse yalnızlığın ve karanlık korkun ile çöker durursun duvarın kenarına, hıçkırıklarına hâkim olmaya çalışarak.
Bazen de düştüğün yerde yanı başında bekleyen kişinin elini tutarsın sadece. Birlikte ayağa kalkıp tekrar denemek için. Zira dostlar bu günler için vardır.
Hayat sadece matematik denklemleri olarak karşımıza çıkmaz . Dokunduğumuz her nesnede bir enerji verir. Ondan aldığımız haz/dürtü/duyguya göre devam ederiz yolumuza. Kimimiz acıya bayılır, bazılarının tek tercihi taze bir profiteroldür sadece.
Ama en kötüsü ağzında hiçbir tat olmamasıdır. O zaman gerçekten yalnızsındır hayatında işte. Hiçbir şey anlamlandıramadan, sessiz bir şekilde köşende uyumak ve uyanmamak istersin sadece.
O zaman yüzünü güneşe dön. Ellerini semaya aç ve içindeki çocuğa seslen. Seni senden daha iyi tanıyan bazen etrafındakiler olmayabilir ancak içindeki çocuk her zaman seninle birlikteydi. Bazen sesini kıstın yaptığı şımarıklarla, oyunlarla, kendini küçük düşürmeleriyle belki. Duymamak için kendini olduğundan farklı gösterdin hem kendine hem de seni tanıyanlara.
Kim bilir,
Kalbinin yanında küçük bir odada senden gelecek çağrıyı duymak için çırpınıyor. Gözlerini bir anlığına kapa, içindeki çocuğu düşün ve şükret. Sonra eline küçük bir taş parçası alıp sek sek oynamaya koyul.
Bu sefer içindeki çocuk için oyna. Her zıpladığın karede onun gülen yüzünü düşün sadece. O zaman güneşin de, hayatında farklı bir anlamı olacak ruhunda buna inan.
